Χώρα της σιωπής και του σκότους – Land des Schweigens und der Dunkelheit

Στη Θεσσαλονίκη 13-22 Νοεμβρίου πραγματοποιείται το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Χθες παρακολούθησα την ταινία «Χώρα της σιωπής και του σκότους» του Werner Herzog (καλεσμένου στο φετινό φεστιβάλ με ειδικό αφιέρωμα). Η ταινία κινείται στα πλαίσια του ντοκυμαντέρ. Αφορά μία τυφλή-κωφή γυναίκα που επισκέπτεται άτομα με παρόμοιο πρόβλημα για να τους βοηθήσει. Πραγματεύεται ένα ευαίσθητο θέμα και κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον τρόπο ζωής των συγκεκριμένων ανθρώπων.

The Lormen

Γνώριζα από καιρό το σύστημα braille που προορίζεται για ανάγνωση μέσω της ψηλάφισης. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της συνομιλίας σε άτομα που όχι μόνο δεν μπορούν να δουν (διαφορετικά θα χρησιμοποιούσαν την αντίστοιχη νοηματική), αλλά ούτε να ακούσουν; Έμαθα λοιπόν για το σύστημα Lormen που γίνεται με την ψηλάφιση στην παλάμη του συνομιλητή. Επισυνάπτω και την αντίστοιχη φωτογραφία που δείχνει τις κινήσεις που πρέπει να κάνει το χέρι για να στείλει το μήνυμα στον δέκτη. Ενώ δεν είναι τόσο δύσκολο να το σκεφτεί κανείς, δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να το αναρρωτηθώ. Για αυτό μου άρεσε η ταινία, γιατί μας έβαλε να σκεφτούμε καταστάσεις που δε θα σκεφτόμασταν διαφορετικά. Αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι πήγαινε λίγο αργά.. Δεν έχει μεγάλη διάρκεια πάντως, είναι 85 λεπτών.

Επίσης σε ένα διάλογο τονίζει μία γυναίκα, τυφλή-κωφή και αυτή, ότι το να είσαι κωφός δε σημαίνει ότι ζεις στην απόλυτη ησυχία, όπως πολλοί πιστεύουν. Αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει και στο να είσαι τυφλός, δε σημαίνει ότι ζεις στο απόλυτο σκοτάδι. Στη μία περίπτωση ακούς βουητό, σε ένταση που αυξομειώνεται, το οποίο είναι σαφώς ενοχλητικό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση βλέπεις πολλές φορές ανάμεικτα χρώματα.

Για να κλείσω, βάζω μία πρόταση που άκουσα στην ταινία.

«Κανείς δεν ξέρει πώς αντιλαμβάνονται τις αόριστες έννοιες, όπως αυτή της περηφάνιας και της χαράς». Φυσικά και τις νιώθουν, αλλά ίσως το σύστημα επικοινωνίας δεν μπορεί να τους τις μεταφράσει επαρκώς.